Όταν το κράτος σε εγκαταλείπει κι εσύ πρέπει να σώσεις το παιδί σου μόνος.
Υπάρχουν στιγμές που το να γράφεις για ένα θέμα, δεν είναι επιλογή. Είναι υποχρέωση. Υποχρέωση απέναντι στους πολίτες, στα παιδιά μας, στους ανθρώπους που καθημερινά πληρώνουν φόρους, εισφορές και ασφάλιστρα – με αντάλλαγμα μια ψευδαίσθηση κάλυψης.
Ένα τέτοιο συγκλονιστικό περιστατικό καταγράφει ο Θεοφάνης Νικολάου, πατέρας ενός 6χρονου παιδιού, που τραυματίστηκε στο στόμα σε οικογενειακή έξοδο στην Ηλεία. Το χρονικό της απόλυτης εγκατάλειψης ξεκίνησε ένα βράδυ Σαββάτου και ολοκληρώθηκε – αν μπορείς να το πεις έτσι – δύο μέρες και πέντε νοσοκομεία μετά.
---
Ένα παιδί, πέντε νοσοκομεία, καμία βοήθεια
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΌ
Σάββατο βράδυ, 2 Αυγούστου. Στο Νοσοκομείο Πύργου δεν υπήρχε εφημερεύων οδοντίατρος ή γναθοχειρουργός. Στο Ρίο, δεν ήταν "νοσοκομείο τραυμάτων". Στο "Αγλαΐα Κυριακού", καμία ειδικότητα σχετική. Στο "Αγία Σοφία", δεν αναλάμβανε κανείς την ευθύνη. Στο "Σωτηρία", οδοντίατροι ενηλίκων. Στον "Ευαγγελισμό", άρνηση εξέτασης.
Κανένα παιδοοδοντιατρικό τμήμα σε λειτουργία. Καμία προετοιμασία. Καμία ευθύνη.
Και τελικά, μόνο όταν ενεπλάκη η αστυνομία, τα κανάλια και έγινε καταγγελία σε live χρόνο, μόνο τότε κινητοποιήθηκε το Υπουργείο Υγείας – προτείνοντας λύση… δύο μέρες μετά.
---
Το κράτος έλειπε – το παιδί πονούσε
Αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι σύμπτωμα.
Ένα παιδί με τραύμα, μετακινείται 300 χιλιόμετρα χωρίς να βρεθεί λύση. Ένα κράτος που λειτουργεί μόνο μετά από φασαρία, πίεση και δημοσιότητα. Μια υγειονομική δομή που δηλώνει "αναρμόδια" το ένα λεπτό, και "συμπονετική" το επόμενο, μόλις ξεσπά ο γονιός και εμφανιστεί κάμερα.
Δεν είναι «αδυναμία του συστήματος». Είναι αποτυχία πολιτικής βούλησης, προγραμματισμού και στοιχειώδους φροντίδας για το παιδί – το μέλλον αυτού του τόπου.
---
Κλείσιμο άρθρου / Μήνυμα
Αν το σύστημα υγείας δεν μπορεί να καλύψει ένα τραυματισμένο παιδί το Σάββατο βράδυ, δεν είναι απλώς ανεπαρκές.
Είναι επικίνδυνο.
Και δεν υπάρχει κανένα άλλοθι. Ούτε για τις δομές, ούτε για τις διοικήσεις, ούτε για τις κυβερνήσεις, ούτε για όσους σιωπούν.
Η ιστορία του Θεοφάνη Νικολάου δεν είναι απλώς μαρτυρία. Είναι καμπανάκι για όλους μας. Για μια κοινωνία που οφείλει να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά της. Πριν έρθει η σειρά κάποιου άλλου παιδιού – ίσως του δικού σου.
«Ένα κράτος που δεν προστατεύει το παιδί, δεν προστατεύει κανέναν.»
«Δεν φταίνε οι γιατροί. Φταίνε αυτοί που τους άφησαν μόνους.»
«Δεν ζητάμε πολυτέλεια. Ζητάμε να μη χρειάζεται καταγγελία για να σωθεί ένα παιδί.»
«Αν δεν λειτουργεί η εφημερία, τότε τι πληρώνουμε;»
«Η υγεία δεν είναι θέμα τύχης ή διαδρομής 300 χιλιομέτρων. Είναι δικαίωμα.»
